Απολογισμός 26ης Συνάντησης Δικτύου

Η 26η συνάντηση των μελών του Δικτύου Συνεργατικών Σχολείων Χανίων πραγματοποιήθηκε στην καρδιά του φετινού δύσκολου και άστατου Μάρτη, αλλά και στην καρδιά της πόλης μας, δηλαδή στο 7ο Δ. Σχ. Χανίων και συγκεκριμένα στα γραφεία του ΣΕΠΕ Χανίων που φιλοξενούν τις συναντήσεις μας σταθερά και τακτικά πλέον τον τελευταίο χρόνο. Κυρίως όμως η συνάντηση αυτή προσκάλεσε την καρδιά του καθενός, της καθεμιάς μας ξεχωριστά και, σαν με αόρατο νήμα, μια μια όλες μαζί τις έπλεξε στο κέντρο του κύκλου, για να σταθεί ευρύχωρα και να αναπνεύσει εκεί ως μία και αδιαίρετη η μεγάλη καρδιά, η καρδιά της ομάδας μας!


Διπλή γιορτή, διπλή χαρά! Η συνάντησή μας τη φορά αυτή είχε κατ’ εξαίρεση ένα δίδυμο αδερφάκι. Ανταμώσαμε και τα είπαμε την Παρασκευή στις 17 και το Σάββατο στις 18 του Μάρτη, με διαφορετική δομή και θέμα κάθε φορά.


Την Παρασκευή ακολουθήσαμε την προκαθορισμένη σειρά του προγράμματός μας ξεκινώντας με τα νέα μας. Άλλα χαρούμενα και αισιόδοξα, όπως οι εμπειρίες από τη συμμετοχή μέλους μας στο φεστιβάλ παιδαγωγικής του Σκασιαρχείου στην Αθήνα, οι αιτήσεις συμμετοχής μελών μας σε προγράμματα ERASMUS, οι διάφορες ενδιαφέρουσες πρωτοβουλίες των μαθητών/τριών στις τάξεις μας και άλλα νέα -δυστυχώς- απογοητευτικά, όπως η, λόγω θεσμικού κωλύματος, πρόσκαιρη αναστολή συνεργασίας του Δικτύου με την ομάδα Προγράμματος Προαγωγής Αυτοβοήθειας για τις κοινές δράσεις εξωστρέφειας που είχαμε συναποφασίσει σε προηγούμενη συνέλευσή μας.


Κατά τη διαδικασία της Συνέλευσης που ακολούθησε, επικαιροποιήσαμε το πρόγραμμα συναντήσεων που μας απομένουν ως το τέλος της σχολικής χρονιάς προτείνοντας και αποφασίζοντας εναλλακτικά Εργαστήρια και δράσεις και, τέλος, αναφερθήκαμε στην οργάνωση της προσεχούς δράσης μας εξόδου στην κοινότητα με αφορμή την παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου που θα πραγματοποιηθεί σε συνεργασία με τον Δήμο Χανίων την 1η Απριλίου στο Γυαλί Τζαμισί.


Το διάλειμμα με το ζεστό καφεδάκι μάς μετέφερε ομαλά μέσα από τα φιλικά πηγαδάκια με τις χαλαρές κουβεντούλες στον διπλανό χώρο της αίθουσας, όπου σε συνέχεια του προηγούμενου εργαστηρίου συμμετοχικού διαλόγου με την Κατερίνα Σουρλατζή που παρακολουθήσαμε στην συνάντηση του Φλεβάρη, η Εύη Αδαμοπούλου, συνεργάτιδα της Κατερίνας στο Πρόγραμμμα Προαγωγής Αυτοβοήθειας και Πρόληψης των εξαρτήσεων, παρουσίασε τη συνέχεια του εργαστηρίου και το ολοκλήρωσε.


Ξεκινώντας από μια σύντομη θεωρητική αναφορά στον ορισμό των εξαρτήσεων και τις αιτίες των ψυχοκοινωνικών προβλημάτων εν γένει, μας παρουσίασε αδρά το ιστορικό των επιστημονικών προσεγγίσεων και της οργανωμένης από τα δυτικά κράτη αντιμετώπισης του θέματος από τα μέσα περίπου του περασμένου αιώνα μέχρι σήμερα. Δίνοντας ξεχωριστή βαρύτητα στα ερευνητικά συμπεράσματα των τελευταίων δεκαετιών και σε μια προσπάθεια κριτικής των κυρίαρχων προσεγγίσεων αντιμετώπισης των εξαρτήσεων, συμπεράναμε εκ νέου πως υπολείπονται από τα τρέχοντα προγράμματα ουσιαστικές και οργανωμένες δράσεις πρόληψης, κυρίως από τα σχολεία μας, που είναι τα κατεξοχήν πεδία συνάντησης της κοινότητας σε τοπικό επίπεδο. Εστιάζοντας κυρίως στην αντιμετώπιση και ονομάζοντας ως ατομικό και ψυχολογικό το πρόβλημα ενός παιδιού ή ενήλικα, ουσιαστικά παραβλέπουμε τους κοινωνικοοικονομικούς και κοινωνικοπολιτικούς παράγοντες που είναι το πλαίσιο και η βαθύτερη αιτία ανάπτυξης των ψυχοκοινωνικών προβλημάτων στις μέρες μας. Κι όμως! Γονείς, εκπαιδευτικοί και μαθητές/τριες αποτελούν από κοινού έναν τόσο δυνατό πυρήνα δράσεων κοινωνικής συνδιαλλαγής και αλληλεγγύης, έναν τόπο δυναμικής της κοινότητας τόσο ισχυρό, που θα μπορούσε να ενεργοποιηθεί και να δράσει κατάλληλα, ώστε να λειτουργήσει ενάντια στην ατομικότητα και την απομόνωση του ανθρώπου στο σύγχρονο κόσμο της ταχύτητας, της ανταγωνιστικότητας και της μοναξιάς, ώστε το μοίρασμα να γίνει αντίδοτο μαζί κι ελπίδα!


Στο τέλος της παρουσίασης είδαμε και μιλήσαμε για παραδείγματα τέτοιων δράσεων που οργανώθηκαν κατά το παρελθόν από το Πρόγραμμα Αυτοβοήθειας και Πρόληψης των Εξαρτήσεων σε σχολεία της Σητείας, τον τρόπο προσέγγισης των μελών της σχολικής κοινότητας, τον τρόπο ενεργοποίησης της δημιουργικότητάς τους, τα παραγόμενα προϊόντα και τις εκδηλώσεις εξωστρέφειας στην τοπική κοινότητα και τελικά την ίδια την απήχηση που είχε το συνολικό έργο στα μέλη της ομάδας.


Κλείνοντας με κατασταλαγμένη και ολοκληρωμένη τη νέα γνώση και τον προβληματισμό που μας μετέφεραν η Κατερίνα και η Εύη, αλλά και με ευγνωμοσύνη για την ομάδα μας που συναντιέται τακτικά και αναπνέει κάποιες κοινές ανάσες ανθρωπιάς κι αλληλεγγύης, κλείσαμε τη βραδιά με ηλιοφώτιστες επιβραβεύσεις και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για το επόμενο πρωινό.


Με δροσερό το βοριαδάκι και δειλές τις καλημέρες μας, γνωστά, αλλά και φρέσκα πρόσωπα με ανήσυχα μάτια και περιέργεια στο νου μαζευτήκαμε Σάββατο πρωί στον ίδιο χώρο περιμένοντας την Ανθούλα Μαρινάκη να εμψυχώσει το εργαστήριο που μας είχε τάξει ήδη. “Νιώθουμε μαζί...”


Εξ αρχής η ευχάριστη έκπληξη του βιώματος ξεπέρασε κατά πολύ τις προσδοκίες μας. Βαθιές αναπνοές, μούδιασμα γλυκό και χαλαρό σε κάθε σπιθαμή του σώματός μας, ήρεμες ή ανήσυχες εσωτερικές διαδρομές από το νου στην καρδιά κι απ’ την καρδιά στα σπλάχνα κι ύστερα λέξεις, λέξεις βουτηγμένες στο συναίσθημα... χαρά, ανακούφιση, χαλάρωση, γλυκύτητα, άγχος, σκέψη, σύνδεση, ευχαρίστηση...

Γίναμε μικρές ομάδες, τυχαίες, ανάμικτες, που συνομίλησαν απαλά και με σεβασμό, ισότιμα και με ηρεμία. Πρωτότυπα και ευρηματικά, με όχημα την κίνηση και την ελεύθερη έκφραση, δημιουργώντας μικρές αυτοσχέδιες σκηνές και εικόνες, στείλαμε και λάβαμε μηνύματα συντροφικότητας και σύνδεσης, αμηχανίας, ζεστασιάς, ζωντάνιας, μηνύματα που μας έφεραν κοντά στο ανθρώπινο άγγιγμα και στην ελεύθερη έκφραση, λεκτική ή εξωλεκτική, που τόσο μας λείπει τα τελευταία χρόνια, που τόσο παραμελούμε κατά τη διάρκεια της σκληρής και αγχωτικής, βιαστικής, πιεστικής καθημερινότητάς μας. Γελάσαμε, συλλογιστήκαμε, συνομιλήσαμε, κάναμε τον απολογισμό μας με την αίσθηση “τι ωραίο αυτό που νιώσαμε μαζί, πόσο μας άξιζε, πόσο καλό μας έκανε!” και φυσικά με χίλιες ανοιχτές καρδιές ευχαριστήσαμε την Ανθούλα για την ευκαιρία και την εμψύχωση, αλλά και όλα τα μέλη της ομάδας που συνυπάρχουμε για να δημιουργούμε από το πουθενά τα πάντα!

Η συνέχεια αφιερώθηκε στο μεσημεριανό γεύμα της παρέας σ’ ένα από τα πιο νόστιμα σοκάκια της πόλης μας και χάθηκε μέσα σε τσουγκρίσματα κι ευχές για όσα έχουμε και για όσα θέλουμε ακόμα να φτιάξουμε. ...που δεν είναι και λίγα... Ευτυχώς!